در این ورزش مبارزان می‌توانند از ضربه‌های مشت، آرنج، زانو، پا، فنون درگیری و گلاویزی ایستاده، در خاک، فنون پرتابی و قفل مفاصل استفاده کنند؛ که شامل ترکیبی از تمام ورزش‌های رزمی می‌باشد؛ و بزرگترین و معتبرترین سازمان‌های برگزاری این مسابقات، سازمان‌های یواف‌سی، بلاتور، وان اف سی و . . . می‌باشند. اگر بخواهیم این رشته ورزشی را تقسیم بندی کنیم باید ۳۳ درصد از آن را به استرایک (دست و پا) ۳۳ درصد را به جوجیتسوی برزیلی و گراپلینگ و ۳۳ درصد را به کشتی اختصاص دهیم.برای مسابقه دادن در این ورزش یادگیری این سه  رشته واجب و ضروری است.

رقابت‌های MMA در کل شیوه جدیدی از رقابت‌های رزمی محسوب می‌شود اما اگر به گذشته نگاه کنیم می‌توان رگه‌هایی از رقابت‌های «وال تودو» که از سال ۱۹۲۰ در برزیل برگزار می‌شود را در MMA امروزی مشاهده کرد و اگر خیلی به عقب برگردیم شاید «پانکریشن» این نقش را برعهده بگیرد. به‌طور کلی تفکر ترکیب رشته‌های مختلف رزمی، بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ رشد پیدا کرد که نقش اصلی را در این مورد بروس لی بازی کرد. او معتقد بود یک مبارز خوب، یک بوکسور، یک کاراته کا، یک جودوکار یا یک کونگ‌فو کار نیست. یک مبارز خوب کسی است که خودش را با هر سبکی وفق داده و توانایی مبارزه در هر استایلی را دارد. در واقع با هر نوع تکنیکی که یاد می‌گیرد و تمرین می‌کند با استفاده از آن حریفش را از هر استایلی زمین گیر کند.این حرف بعدها توسط دانا وایت به صورت عملی وارد عرصه رقابت‌های رزمی شد. دانا وایت رئیس UFC و کسی است که امروز وی را به عنوان گسترش دهندهٔ MMA می‌شناسند.